Ongeluk

Zoals vele van jullie al weten heb ik een ongeluk gehad,

Op vrijdag 12 december ging ik na het werk op de fiets(( ja op de fiets, het was de eerste keer dat ik op de weg ging proberen te fietsen( omdat nieuw zeeland niet echt een fiets land is en dus totaal geen fiets paden heeft moet je goed opletten waar je fietst) naar het winkelcentrum omdat ik boodschappen ging doen om een taart te maken. Omdat hij hostdad Car dinsdag 16 decmeber jarig was wou ik zelf een taart maken met marsepein er op zodat Oliva me zou kunnen helpen om de taart te versieren.

In de winkel was het nog er lastig want ik had alle ingredienten die ik nodig had van een nederlands recept maar natuurlijk er niet over nagedacht dat ze sommige dingen dus totaal niet kende in NZ(nieuw-Zeeland) dus in de supermarkt aangekomen had ik de producten die ik nodig had toch maar vertaald naar het engels want zou toch makkelijker zijn met het vinden van de producten. Ik wou een taart maken met een aardbeien vulling, dus de aardbeien waren makkelijk te vinden, maar marsepein kende ze niet, en het gene wat er op leek was super duur, maar ik had wit gevonden en had bedacht als ik dan kleur stof zou kopen zou ik die kunnen mixen zodat we toch verschillende kleuren hadden. Nadat ik alles had ging ik afrekenen en op weg naar mn fiets.( het winkel centrum is heel groot met allemaal leuke winkels waar je echt een dag kan door brengen) bij mn fiets aangekomen deed ik mn helm op(ja een helm, iedereen moet hier een helm dragen als je gaat fietsen.)en stapte ik op de fiets, om dat het best gevaarlijk is om te fietsen had ik bedacht om naar de andere kant van het winkelcentrum te fietsen zodat ik maar 1x hoefde over te steken. Toen ik bij de weg aankwam was het best druk met auto`s en ging ik een paar autos voorbij zodat ik meer voor aan zou staan. Toen het stoplicht op groen sprong ging iedereen rijden en ik begon ook met fietsen, ik keek nog een keer op om zeker te zijn dat het groen was en stak de weg over om naar rechts te gaan( omdat je in NZ links rijdt moet je dus een grote bochten maken als je rechts af slaat) op het moment dat ik bijna naar rechts kon, ging het allemaal heel snel.

Een auto reed tegen mijn rechter been, waar door ik over de moterkap viel en met een harde klap op de grond terecht kwam. Doordat ik mijn hoofd wou beschermen ben ik op mn rug en rechter heup gevallen. (Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad, het gevoel dat er een mes in je rug zit en heen en weer gaat)doordat ik midden op de weg lag en niet kon bewegen hebben een paar aardig mensen me op de stoep gelegd, en ik wou graag weer op staan en weg gaan, maar hun zeiden dat ik naar het ziekenhuis moest omdat ik niet kon bewegen(en aan het schreeuwen was van de pijn) hebben ze een ambulace gebelt. Die kwam (na mijn gevoel een uur later) 10 minuten aanrijden. Ze vroegen van alles maar het enige wat ik wou was naar huis en iets voor de pijn. Uit eindelijk hebben ze mn hostmom gebeld en gezegt dat ik naar het ziekenhuis onder weg was. omdat ze bang waren dat er iets met mijn nek was moest ik op mijn rug op de brancaar liggen, maar omdat mijn rug juist pijn deed (voelde de pijn nog erger) gelukkig kreeg ik in de ambulace morfiene voor de pijn (die hebben ze nog 4x moeten toedienen voordat ik stopte met schreeuwen) ook kreeg ik zuurstof toegedient omdat ik van wege de pijn steeds stopte met ademhalen. Maar ook moesten ze mn kleding uit doen om een ziekenhuis jurk aan te doen zodat de dokters over makkelijk bij konden om( maar door de pijn moest mn tshirt kapot geknipt worden en gelukkig mn broek niet. Daarna ging Eindelijk de ambulance rijden (dat was een verschrikkelijk rit) maar NZ is niet plat zoals in nederland maar hier hebben ze allemaal heuvels waar je steeds over heen moet rijden(dus je moet je voorstellen als je super veel pijn hebt en je steeds beweegt omdat de auto naar boven en naar beneden gaat). Gelukkig was er een ambulace mede werkster zo aardig om tegen me te praten me rusitg te maken, ze begon over haar kinderen en over wat ik leuk vond, het was gelukkig een goede afleiding waar door ik een beetje rusitg werd. Bij het ziekenhuis aangekomen, zag ik al snel mn hostmom met haar moeder. Ik was zo blij om een bekend gezicht te zien, en ik heb haar hand vast gehouden( volgens mij ook fijn geknepen). Ze had voor mij alle formulieren ingevuld en bleef steeds bij me, want alles wat de dokters ook zeiden ik verstond het allemaal niet,(het enige wat ik dacht is dat ik naar huis wou) en zij kon het rustig en duidelijk aan mij uitleggen.

Alleen toen moesten de dokters kijken naar mn rug en moest ik draaien, het was verschrikkelijk, zoveel pijn dat ik door mn lichaan voelde. Al snel werd er besloten dat ik x ray fotos moesten gemaakt worden(als je een gebroken been of arm hebt, zn soort foto) maar onder tussen dat ik moest wachten had ik gevraagd of mn hostmom Nora kon mailen zodat zei het wist en mn ouders op de hoogte kon brengen. Nadat ik de xray kamer in ging, kwamen er twee zusters aan die vertelde dat er 22 fotos moesten gemaakt worden( verschrikkelijk, en het duurde zo lang) het was koud en een grote ruimte, waar ik steeds in een positie werd gelegd om een foto te maken. Onder tussen had Mn hostmom contact met Nora gekregen en hadden hun geskypt(helaas zonder beeld maar zo kon mn hostmom vertellen dat ik in het ziekenhuis was maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken ( maar als je hoort dat je zusje aan de andere kant van de wereld een ongeluk heeft gehad en je geen zorgen hoeft te maken, dan maak je je zeker zorgen( sorry Noor) maar na ik denk 1,5 uur was ik eindelijk klaar met de xrays en mocht ik terug naar een kamer. Waar mn hostmom en haar moeder waren om me tot rust te brengen ( ik ben ze heel dankbaar voor dat) en ik mocht proberen om met Nora te skype. Maar dat was nog al lastig van wege bereik en tijd(Nora moest gewoon naar stage) dus kon ik haar maar even spreken. Er werd nog bloed afgenomen en ze hadden ook urine nodig ( maar het is er lastig als jeniet moet en je weet dat iedereen op de gang staat te wachten tot je het eindelijk doet(het was ook echt verschrikkelijk want je krijgt dan een soort pan onder je want erg pijnlijk is) dus dat lukt niet. Ik moest een nacht in het ziekenhuis blijven ter opservatie en wat er uit de xrays zou komen. Mn hostmom en haar moeder waren er al heel de avond en om 10 uur zijn ze dan ook echt naar huis gegaan voor hun rust en om morgen weer terug te komen. (omdat in het ziekenhuis veel gestolen wordt, namen hun al mijn spullen mee( helaas daarbij ook mijn telefoon) die nacht heb ik verschrikkelijk geslapen, alles deed pijn en ik moest wachten tot ik naar een afdelig werd over gebracht. De volgende ochtend rond 10 uur kwam mn hostmom weer naar het ziekenhuis want we hadden verwacht dat ik naar huis zou mogen. Helaas kwam toen de dokter met een medeling dat ik nog niet naar huis mocht omdat ik teveel pijn had en ze nog niet zeker waren wat er mis was. Die middag bracht mn hostdad mn telefoon eindelijk naar het ziekenhuis , waardoor ik contact kon opnemen met iedereen. Ook heb ik toen mijn vriendinnen gebeld waar ik eigenlijk die dag een hike zou doen. Die kwamen zo snel mogelijk nadat ze het gehoort hadden en waren erg ongerust, het was fijn dat ze er waren en even een afleiding. Ook heb ik met thuis geskypt om te vertellen wat er allemaal gebeurt was, en ze waren allemaal erg geschrokken door wat er gebeurt is vooral omdat ze niks konden doen. Op zaterdag avond vertelde de dokters dat ze een MRI wouden maken zodat ze konden zien wat er aan de hand was(alleen konden ze niet vertellen wanneer dsat zou zijn), want sinds het begin dat ik op de straat lag voelde ik mn benen niet maar het gevoel in mijn rechter been kwam maar niet terug. Die nacht had ik slecht geslapen maar omdat ik zoveel morfiene op had zag ik wel allemaal leuke dingen:P en door de pijn en medicijen ben je erg moe en voel je heel slap.

Op zondag ochtend heb ik heel leuk met thuis geskypt want ze hadden een groot sushi diner, dus Nora en Paul, judith en lars waren op bezoek bij Rob en Tiny. Waardoor ik iedereen kon zien en spreken zodat ik het gevoel had dat ik er ook bij was. maar praten kost zoveel energie. Zondag kwam mijn oude hostfam en mijn nieuw host fam nog opbezoek zodat ik niet alleen hoefde te zijn. En s`avonds kreeg ik te horen dat ik over 15 min werd opgehaald om en Mri can te krijgen. De MRI scan is in een buis waar je voor de helft met jelichaam in gaat(dus alleen mn benen en heupen) en die draait rondjes(erg pijn lijk want moest op mn rug liggen en ze moesten me verplaatsten naar een ander bed).

Op maandag ochtend kwam er een groep dokters n kamer in en een van de dokters vroeg waar het pijn deed en voelde daar, vervolgens praaten hij tegen de andere dokters en vertrok weer, zonder te zeggen wie ze waren en waarvoor ze eigenlijk kwamen. ( echt een rot gevoel, omdat je je de helft al niet verstaat en je er al alleen voor staat zonder direct famillie, voel je erg alleen en afgewezen) wel was het erg fijn dat ik zovaak kon skype met thuis zodat ze toch een beetje bij me waren, ondanks alles wat er aan de hand was, en mijn vriendinnen probeerde ook elkedag langs te komen. Ook werd ik weer verplaatst naar een andere kamer, maar die paciente ik niet echt een fijn gevoel bij kreeg. Maar goed het is een ziekenhuis dus moet je het er maar mee doen, ze liggen er niet voor niks. Die avond kwam de Fysio voor het eerst en vertelde ze wie ze was en dat ik moest proberen te zitten, wat erg veel pijn deed. Die avond kwam er een zuster naar me toe, die zei dat ik meer moest eten en drinken maar door alle medicijen proefde ik niks mee dus had ik ook niet echt honger. Ook kon ik niet naar de wc waardoor de zuster steeds moeilijk deed en uiteindelijk er een arst bij werd gehaald en zei was de eerst dokter die echt naast me kwam zitten en me uit legde wat er allemaal aan de hand was( wat heel fijn was) het bleek dat ik in mijn onderste discus een scheurtje heb. Die nacht was verschrikkelijk , want een van mijn kamer genoten bleef overgeven, de andere snurkte en de gene naast mij (sorry maar was echt een tokie) ze liet scheten, snurkte en praten in haar slaapL de ergste nacht ooit, maar gelukkig was iedereen in nederland wakker dus heb ik heel de nacht geskypt met iedereenJ

Op Dinsdag ochtend kwam er weer een arts die oefeningen en testen deed met mn been en zenuwen om te onder zoeken wat er aan de hand kon zijn. Daarna kreeg ik nog een scan, een Ctscan, waarbij je een buis komt te liggen, maar nu met heel je lichaam( wat ik een erg benouwd en eng vond) en het maakt een rot geluid en draait rond om je heen. Die middag kwam Heidi langs en was ze zo lief om te helpen met douche( zelf kan ik nog niks en de zusters doen je alleen maar meer pijn) (daar ben ik haar erg dank baar voor) en voor het gezelschap natuurlijk ook!

Op Dinsdag avond kwam mijn oude host mom(Racheal) met Eline even langs, wat er fijn was omdat ik erg goed met haar kan praten. En doordat mn hostmom nu, tegen me had gezegt dat ik harder moest zijn en meer moest bewegen en mezelf moest poshe zodat ik sneller beter zou worden. Waar door ik een hele erg druk voelde om sneller te herstellen, maar door alle pijn en dat ik mn been niet voelde is dat erg lastig. Gelukkig kon ik er met Racheal goed over praten.

De andere dagen waren vooral oefenen met fysio, zitten en lopen. Op vrijdag middag kwam mijn hostdad met de kinderen langs en als je hun dan ziet dan weet je weer waarvoor je het doet! S avonds kwamen mijn vriendinnen langs om afscheid te nemen voor 2 weken omdat ze die ochtend er na naar het zuidereiland zouden vertrekken. Het was een erg leuke avond en je weet dan ook weer waarom je daar bent en hoe belangrijk mensen om je heen zijn.

Het weekend was niet erg leuk, ik voelde me vooral erg eenzaam omdat iedereen het erg druk had maar mijn oude host familie kwam gelukkig nog langs waardoor je weer even afleiding hebt. Omdat het bijna kerst was moest ik de beslissing nemen waar ik heen zou gaan als ik uit het ziekenhuis zou komen. Ik kon naar mijn hostfamilie terug gaan of naar een revalidatie centrum gaan waar je misschien wel sneller en beter zou kunnen revalideren. Maar ik wou niet alleen zijn met kerst dus heb ik er uiteindelijk voor gekozen om terug te gaan naar mijn host familie. Die voor mij een kamer beneden hadden in gericht!

Deze periode heb ik geleerd hoe belangrijk mensen voor me zijn, en vooral hoe ver je ook van huis af bent je altijd mensen om je heen nodig hebt. En ik mijn vriendinnen die ik hier heb gemaakt erg dankbaar maar ook mijn twee hostfamilies die er zo vaak voor mij zijn geweest en me gezelschap hebben gehoudenJ

Maar mijn famillie en vrienden in nederland ben ik zeker ook erg dankbaar want, ze hebben me gesteund en geholpen zo verdat kon.. ze hebben met dokters gepraat, mij posittieve gedachtens bij gebracht en me er door heen gesleept. Ik weet nu meer dan ook hoe belangrijk jullie voor mij zijn!!